Anadolu İlahiyat Akademisi bizleri oyalayan bir yer. Farkında mısınız bilmiyorum ama hocalar ve öğrenciler, işverenler ve işçiler, gelenler ve gidenler burada oyalanıp duruyor.
En azından ben geçtiğimiz 3 yıl içerisinde nelerle oyalandığımı kısaca özetleyeyim: İlk olarak 2021 yılında Abdullah Yasir’in teklifiyle “ABD Özelinde Batı’da Sosyal Bilim Tecrübesi” üzerine bir konuşmayla girdiğim bu kurumda, “Felsefi Düşünme”, “Felsefenin İfade Biçimleri” ve “Bir Metni Okuma” gibi tek sıkımlık derslerin yanı sıra “Kıta Felsefesi Okumaları” gibi bir yılı benim yürüttüğüm ikinci yılındaysa koordinatörlüğünü yaptığım uzun soluklu atölyeler de oldu. Bu programların hazırlandığı Geleceğin Akademisyenlerini Arıyoruz projesinin danışmanlığı teklif edildiğinde ise buranın beni iyice oyalayacağını anladım. Geçtiğimiz yıl boyu süren “Klasikleri Okuma Yöntemi” ve bu yaz için düzenlenen “Akıl Yürütme Biçimleri” ile “Felsefenin İfade Biçimleri” başlıklı tematik, çok boyutlu ve çok farklı alanlardan katılımlı hocalarla oluşturduğumuz programlar bu danışmanlığın ilk ürünleriydi. Dahası da olacak ve bunların ardı arkası kesilmeyecek galiba; çünkü verdiğim her bir selamı Abdullah Yasir iki ders, bir atölye fikriyle geri alıyor. Elbette başka oyalayıcı işler de var, mesela editörlükler. Bu dersleri yaptığımız yetmiyor gibi bir de yazılı olarak yeniden ifade etmemiz gerekiyor: Bu kapsamda geçtiğimiz yıllardan bugüne yapılan derslerin bütünlükleri göz önüne alınarak eserleşmeleri de yine bu proje kapsamında bir çalışma faaliyetine dönüştü. Emir Kaya, Yasin Ramazan, Hadi Ensar Ceylan gibi genç akademisyenlerin, burada proje yürütücüleri de olan daha genç akademisyenlerle birlikte editörlüklerini yaptıkları kitaplar peş peşe yayımlanacak. Bu noktada her birinin üzerinde sayısız iş yükü olan bu genç akademisyenlerden başta Hayrunnisa Akgün, Beyza Kayacı, Betül Kalender ve Cüneyt Yaşar’a ve diğer tüm proje ekibine herkesin nezdinde teşekkürlerimi sunmak istiyorum. Ve elbette projenin her köşe bucağında görünen ve görünmeyen yüzü Abdullah Yasir Can’a, bir başka hiç de gizli olmayan gizli kahramanı Badel Yıldırım’a ve diğer idari ve teknik ekibe, son olarak da bu projeye bu çatı altında imkân ve mekân veren Tuncer Namlı hocamıza da teşekkür ediyorum.
Bu teşekkürün ayrı bir anlamı var. Çünkü burası, yollarımızın kesiştiği isimlerle dersler yaptığımız bir enstitü değil sadece. Hatta üniversiteler gibi geleceğin akademisyenlerini “yetiştirdiğimiz”, yani “ürettiğimiz”, hızın ve düzeneklerin hâkim olduğu bir fabrika değil burası. Derslere girip çıkma hızı ölçülmez burada. Öte yandan, sıklıkla karıştırdığımız gibi burası bir “ev” de değil, rahatlığın ve gevşemenin yeri değil. Fakat bunların tam ortasında, yani ne tümel bir üniversite ne de tikel bir ev olan “ara bir mekân”. Derslerin öncesinde ve sonrasında “takıldığımız”, vakit geçirdiğimiz, hiç değilse “bir süre” kaldığımız, yani tam anlamıyla “oyalandığımız” da bir yer. Geleceğin akademisyenleri bu oyalayıcı konağı derslere girip çıkılan fiziksel bir alan olarak değil; okuduğu, yazdığı, sohbetini yaptığı, derin mevzuları tartıştığı, birbirini dinlediği, tezlerini konuştuğu, danışmanlarından dert yakındığı, hayattan dert yakındığı, çayını çorbasını içerken iki dedikodu ettiği, gülüp “eğlendiği” bir yuva olarak görür bu konağı. Yaşayan bilir, burada zaman farklıdır; vaktin geçmesinden ziyade akışın, dinamikliğin ve nihayet “eğlenmenin” bizzat kendisine odaklanılır. Eğlenceli bir yerdir aynı zamanda burası. Ancak yine hatırlatmakta fayda var: “Eğlenme” elbette “hoşça vakit geçirme” (having fun) kadar “oyalanma, durma, kalma” (tarrying, lingering) anlamlarını da haizdir.
Hız-merkezci çağın en yırtıcı olduğu sıralarda, insanı tekno-bilimsel mekanizmanın bir parçası hâline getiren düzeneğe bir alternatif imkân ve mekân kuran Anadolu İlahiyat Akademisi’nde oyalandığım için, hatta oyalanıp durduğum için, konakladığım için ve elbette hoşça vakit geçirdiğim için çok mutluyum.
Abdullah Başaran